Cok zaman onceydi.
O kadar zaman onceydi ki zaman diye bir sey yoktu.
İnsanlar gunes dogup batincaya kadar yasiyorlardi hayati.
Bir daha hic olmayacakmis gibi dolu ve anlamli.
Derken 'zaman' diye üc parcali bir sey icat etti insan.
Bir parcasina dun dedi, diger parcasina bugun, oteki parcasina da yarın.
Sonra fesat karisti zamana ve insan bugunu unuttu.
Dunu dusunup pisman oldu, yarini dusunup telaslandi; ama isin ilginc tarafi tum telas ve pismanliklari gunes dogup batincaya kadar yasadı.
Farkinda olmadan rezil etti bu gununu.
Oysa yarin, bugune dun diyor, dun de bu gun icin yarin diyordu. Bir turlu beceremedi. Bir eliyle yarina, diger eliyle dune yapisti. Bu gunu eline yuzune bulastirdi... Mutsuz oldu insan. Ve ne gariptir ki yarinin telasini da, dunun pismanligini da hep bugun yasadi; ama bugunu hic yasayamadi. Ne yarin ne de dun!
